Pegaso 140 DCI Mofletes

Eerbetoon aan een uitzondering
 
Na de Tweede Wereldoorlog werd Spanje, onder het bewind van Generaal Franco, omgevormd tot een zelfvoorzienend land. Dat betrof nagenoeg alle facetten van de economie en daarmee ook de automobielindustrie. Voor de vrachtwagensector werd daartoe de ‘Empresa Nacional Autocamiones Sociedad Anonima’ opgericht, een staatsbedrijf dat bekend stond onder zijn afkorting ‘ENASA’. Grondslag voor dit nieuwe bedrijf was de reeds kort na de oorlog overgenomen productie van ‘Hispano Suiza’ en hun type 66G, dat nu onder de nieuwe merknaam PEGASO op de thuismarkt verscheen. In 1954 werd een 140 pk sterke dieselmotor in het programma opgenomen, waarmee de vrachtauto een topsnelheid van zo’n 80 km/u kon halen. In deze periode werden ook veel brandweerkorpsen van nieuwe blusvoertuigen voorien.

In principe was het bij brandweerauto’s verplicht deze uit te rusten met de gebruikelijke gesloten cabine – op één na. Het is niet bekend wat de ‘Mining Metallurgical Society’ in de Sierra Morena er indertijd toe bracht een speciaal model te bestellen dat in niets leek op andere brandweerauto’s en dat ook afweek van Pegaso’s serieproductie. Misschien zochten ze simpelweg een ladderwagen die in staat was de top van de hoog oprijzende fabrieksketels te bereiken en mogelijk was dat de overweging om de carrosserie niet geheel af te werken. Twee redenen waren daarvoor denkbaar. Ten eerste werd de brandweerauto uitsluitend op het eigen terrein door de eigen bedrijfsbrandweer gebruikt en dus hoefde er met de bepalingen die golden voor de openbare weg nauwelijks rekening te worden gehouden. Het tweede argument was praktischer: door de ruimte tussen de draailadder de cabine open te laten werden in geval van nood belangrijke seconden gespaard, want uitstappen was niet langer nodig!