Sir Vival

Het rijdende veiligheidsconcept
 
Ingenieur Walter C. Jerome moet een onvermoeibare optimist geweest zijn. Hij werkte tien jaar lang aan de ontwikkeling van zijn auto en toch vond hij niet één afnemer voor zijn ontwerp, dat als ‘Sir Vival’ de automobielgeschiedenis inging.

De Amerikaan uit Worcester, Massachusetts, noemde zijn auto een ‘revolutionair voertuig’ – en dat was het zonder twijfel ook wel. Die revolutie vond echter nergens de gehoopte aanhang omdat zowel de vorm als het ontwerp op geen enkele manier in overeenstemming waren met de tijdgeest.

In hoeverre de ingenieur zijn tijd vooruit was, mag alleen al blijken uit de toepassing van veiligheidsgordels, die pas decennia later algemeen geaccepteerd zouden worden. Maar hij bouwde ook aanmerkelijk minder praktische uitvindingen in zijn ‘Sir Vival’ in. Zijn opvallendste en tegelijkertijd meest ongewone idee betrof het feit dat de auto in het midden in tweeën gedeeld was, zodat er een voor- en achterdeel ontstond. Walter C. Jerome zag in deze tweedeling de ideale manier om bij een botsing de zijwaartse krachten te absorberen. Tegelijkertijd werden kleine aanrijdingen dankzij een rondom de carrosserie aangebrachte rubber bumper zachtjes opgevangen. Een andere veiligheidsvoorziening die in dit onconventionele voertuig werd aangebracht was een draaibare bestuurdersstoel die zich in een cockpit bevond, ongeveer één meter hoger dan de maximaal vier passagiers die in het achterste deel van het voertuig konden plaats nemen. De verhoogde stoel moest de bestuurder een beter uitzicht naar voren en daarmee over het overige verkeer verschaffen. Drie koplampen zorgden voor een uitstekend verlicht wegdek. De twee aan de voorkant draaiden mee in de bocht, terwijl de middelste, ter hoogte van de bestuurder, naar voren scheen. In het voorste gedeelte van de ‘Sir Vival’ zat de motor met aandrijving op de voorwielen.